Gisteren stond ik langs de kant van het voetbalveld. Mijn jongste zoon heeft zichtbaar plezier en ook talent; acht jaar geleden is hij als ware voetballer geboren. Na veel zwoegwerk eindelijk zwemdiploma B in de pocket. En na het warme chloor bad zijn dit frisgroene veld en zelfs de vieze stinkschoenen na afloop, een welkome verademing. Ik zie dat hij goed kijkt en behalve spelinzicht, laat ie zijn been als tweede natuur door zwaaien. Prachtige baltechniek. Dat klinkt wel erg LouisvanGalerig; die tekst heb ik dan ook van mijn man die claimt wel verstand van voetbal te hebben.
Er lopen ook een paar kids op het veld rond die het seizoen van hun ouders moeten afmaken, je kent het vast. Die vragen om de paar minuten aan de leider: “hoe lang nog?”. De trainingsleider antwoordt steevast met “18 minuten”, wat hen zo mogelijk de schouders nog verder laat zakken.
Het wordt mij weer eens duidelijk, naar aanleiding van een korte analyse op dit schouwspel, hoe belangrijk het is dat we datgene doen waarvan we van binnenuit merken dat we er blij van worden. Dat we iets doen wat we gewoon moeten doen, wat niet tegen te houden is en waar we heel blij van worden, alleen al bij de gedachte eraan. Iets waarin je soms ook een beetje doorslaat.
Ook voor mij is er die magie op het voetbalveld.
Tijdens verliezende wedstrijden namelijk, sta ik langs de kant en dan, hopla, ben ‘ik’ weg en staat er plots iets wat het midden houdt tussen de positiveitsgoeroe en het viswijf. Dan hoor ik mij zo hard roepen dat -terwijl de mensen naast mij weglopen-, de voetballertjes een voor een hun verbaasde hoofd draaien. Het maakt me gek genoeg niks uit; iedere vorm van schaamte mis ik op zo’n moment. Mijn hele lichaam reageert; de endorfine bouwt een feestje. Het gebeurt! Niet zelden merk ik dat het team daarna harder gaat lopen en soms zelfs een paar extra doelpuntjes wegtikt.
Een uiteindelijke overwinning is fijn en soms proeft het echt naar meer. Maar als je je hele leven dingen moet doen waarbij je zo’n viswijf langs de kant nodig hebt, dan blijft het ploeteren. Klunen in plaats van schaatsen.
Dit blog vertelt ons twee dingen. Doe datgene wat je van binnenuit motiveert (als je het nog niet weet, zoek het uit of zoek een coach).
En Jeanne, word teamcoach. Je bent het al!:)
Er lopen ook een paar kids op het veld rond die het seizoen van hun ouders moeten afmaken, je kent het vast. Die vragen om de paar minuten aan de leider: “hoe lang nog?”. De trainingsleider antwoordt steevast met “18 minuten”, wat hen zo mogelijk de schouders nog verder laat zakken.
Het wordt mij weer eens duidelijk, naar aanleiding van een korte analyse op dit schouwspel, hoe belangrijk het is dat we datgene doen waarvan we van binnenuit merken dat we er blij van worden. Dat we iets doen wat we gewoon moeten doen, wat niet tegen te houden is en waar we heel blij van worden, alleen al bij de gedachte eraan. Iets waarin je soms ook een beetje doorslaat.
Ook voor mij is er die magie op het voetbalveld.
Tijdens verliezende wedstrijden namelijk, sta ik langs de kant en dan, hopla, ben ‘ik’ weg en staat er plots iets wat het midden houdt tussen de positiveitsgoeroe en het viswijf. Dan hoor ik mij zo hard roepen dat -terwijl de mensen naast mij weglopen-, de voetballertjes een voor een hun verbaasde hoofd draaien. Het maakt me gek genoeg niks uit; iedere vorm van schaamte mis ik op zo’n moment. Mijn hele lichaam reageert; de endorfine bouwt een feestje. Het gebeurt! Niet zelden merk ik dat het team daarna harder gaat lopen en soms zelfs een paar extra doelpuntjes wegtikt.
Een uiteindelijke overwinning is fijn en soms proeft het echt naar meer. Maar als je je hele leven dingen moet doen waarbij je zo’n viswijf langs de kant nodig hebt, dan blijft het ploeteren. Klunen in plaats van schaatsen.
Dit blog vertelt ons twee dingen. Doe datgene wat je van binnenuit motiveert (als je het nog niet weet, zoek het uit of zoek een coach).
En Jeanne, word teamcoach. Je bent het al!:)
RSS Feed