Petra en Sylvia, twee jeugdvriendinnen vroegen mij de laatste jaren wel eens: “Waar is die vrolijke Jeanne gebleven?” Waar is die speelse puber. Waar is die vrijgevochten studente? Ze misten dat enthousiasme, mijn harde lach, die waarmee ik regelmatig de collegezaal vijf minuten plat legde. Waar was die lach gebleven? Ik had zelf geen idee, maar voelde me prima bij hoe het was. Ik had mijn speelse ik aan de wilgen gehangen. Alleen had ik het niet in de gaten. En dat was wel jammer, want ik had haar eigenlijk wel nodig. In deze tijd van spirituele hoogtepunten en zingevingsvraagstukken (ik ben veertig geweest; dat schijnt vaker zo te gaan) was ik mijn blije, vrije kind kwijt… Maar het was nog niet te laat.
Voice Dialogue bleek het coachinstrument wat mij weer ‘aankoppelde’.. Ik was in Amsterdam. Bij Berry Collewijn en haar partner Lex Mulder voor een vierdaagse basistraining Voice Dialogue*). En daar vroeg ik, schoorvoetend, mijn kleine meisje het woord te nemen. De verwondering, die ik met name voelde, die was zo mooi. Mijn ogen gingen wijd open en zogen alles in mijn omgeving op…..er was stilte… eindeloos.. en de stilte was oké. Er was -kort- onbestemd verdriet.
Ik ben dankbaar en blij dat ik haar nu al heb mogen ontmoeten. Al, want ik ben bang dat veel mensen het vandaag de dag niet meer aandurven om hun kleine kind te ontmoeten. Er worden niet voor niks zoveel managementboeken geschreven over dat we met flow moeten leven, dat we onze ‘ongevoeligvoorkritiekkant’, onze ‘creatievebrainstormkant’ meer moeten laten praten, willen we het verschil maken. En daar was ze, het kind in mij. Met in dit geval één antwoord op de enige vraag die mijn facilitator stelde. De vraag
weet ik niet eens meer, maar het antwoord was helder en duidelijk. ‘Het is altijd goed!’
Als je bij mij komt voor een voice dialogue sessie, vind je het kind in mij tegenover je. Want de speelsheid van het kind heb je nodig om dit te kunnen doen op de manier zoals het is bedoeld. Intuïtief en op het gevoel laveert het kind in mij. Tussen alles wat je subpersoon te vertellen heeft. En weet je wanneer het pas echt leuk wordt? Wanneer ook jouw kind plaatsneemt. Dan krijgen we een gesprek van hart tot hart. Daar vind je ware inspiratie en de leidraad voor de toekomst. *) toelichting methode, klik hier.
Voice Dialogue bleek het coachinstrument wat mij weer ‘aankoppelde’.. Ik was in Amsterdam. Bij Berry Collewijn en haar partner Lex Mulder voor een vierdaagse basistraining Voice Dialogue*). En daar vroeg ik, schoorvoetend, mijn kleine meisje het woord te nemen. De verwondering, die ik met name voelde, die was zo mooi. Mijn ogen gingen wijd open en zogen alles in mijn omgeving op…..er was stilte… eindeloos.. en de stilte was oké. Er was -kort- onbestemd verdriet.
Ik ben dankbaar en blij dat ik haar nu al heb mogen ontmoeten. Al, want ik ben bang dat veel mensen het vandaag de dag niet meer aandurven om hun kleine kind te ontmoeten. Er worden niet voor niks zoveel managementboeken geschreven over dat we met flow moeten leven, dat we onze ‘ongevoeligvoorkritiekkant’, onze ‘creatievebrainstormkant’ meer moeten laten praten, willen we het verschil maken. En daar was ze, het kind in mij. Met in dit geval één antwoord op de enige vraag die mijn facilitator stelde. De vraag
weet ik niet eens meer, maar het antwoord was helder en duidelijk. ‘Het is altijd goed!’
Als je bij mij komt voor een voice dialogue sessie, vind je het kind in mij tegenover je. Want de speelsheid van het kind heb je nodig om dit te kunnen doen op de manier zoals het is bedoeld. Intuïtief en op het gevoel laveert het kind in mij. Tussen alles wat je subpersoon te vertellen heeft. En weet je wanneer het pas echt leuk wordt? Wanneer ook jouw kind plaatsneemt. Dan krijgen we een gesprek van hart tot hart. Daar vind je ware inspiratie en de leidraad voor de toekomst. *) toelichting methode, klik hier.
RSS Feed