‘k Weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind opvoeden soms best ingewikkeld. Dan denk ik net: “wat hebben we toch een paar leuke, relaxte kids en wat zitten ze lekker in hun vel”, en het volgende moment staat er een overspannen tiener voor me neus en ben ik de weg compleet kwijt. Het lijkt erop dat je maar geacht wordt, te weten hoe je het moet doen. Terwijl het toch best een belangrijk onderdeel van je leven is. Thuis is de basis; als het daar lekker loopt, dan gaat de rest ook beter. Nog niet gesproken over wat ons opvoedbeleid betekent voor onze kids en (zelfs) hun kids. Nu en in de verre toekomst laat het sporen na.
Zomervakantie.. de kinderen slapen uit. We doen samen klusjes en spelletjes en soms werk ik tussendoor. Uiteraard zitten ze ook op de sociale media en doen ze telefoonspelletjes. Terwijl ik dit zit te tikken, loopt een van mijn kinderen al een poosje huilend rond. Hij checkte zijn bankrekening en ziet dat hij minder heeft, dan gedacht. Hij is verdrietig en zijn volumeknopje staat steeds hoger. De andere twee kinderen worden zijn gehuil zat. Ook ik raak onbewust geïrriteerd, omdat ik met mijn hoofd ergens heel anders ben… ik wil verder met schrijven. Even schiet ik in de emotie en blaf ik hem iets toe. Zijn antwoord is natuurlijk nog harder huilen. Toch maar even stoppen en doen wat ik eerder had kunnen doen. Ik loop met hem naar buiten en kijk hem aan. Ik geef hem de liefde en aandacht die nu nodig is. Het gaat (ook) in dit geval niet alleen om de specifieke situatie. Iets anders is de trigger voor het gedrag; het kind zit al niet lekker in zijn of haar vel of wil gewoon even mijn aandacht. Soms is het simpelweg zaak om contact te maken, door bijvoorbeeld te vragen wat er aan de hand is, hem/haar aan te kijken. Of om opnieuw afspraken te herhalen. Ik benoem mijn eigen gevoel en vraag wat hij nodig heeft. Ik zet hem op schoot en geef hem een knuffel. We zijn even stil en zitten gewoon te ‘zijn’. In dit geval ben ik zelf al lang weer uit de emotie en kon ik met volle aandacht naar hem kijken; letterlijk en figuurlijk. Nadat we er daarna een poosje over verder praatten, kwam ik erachter dat hij gelijk had. Ik was vergeten om een bepaald bedrag over te maken, dat hij op zijn verjaardag in een envelop had gekregen en wat ik in mijn portemonnee had gestopt.
Hoewel ik het oprecht vaak even niet weet, heeft Mindfulness en de zoektocht naar mezelf me in dit verband best veel gebracht. Ik zeg dan ook met overtuiging dat opvoeden voor een deel begint met zelfkennis van ons als ouders en met bewust keuzes maken. Het hele leven bestaat uit actie en reactie. Als ik normaal gesproken in alle staten zou reageren op een minder prettige actie van een van mijn kinderen, ben ik nu dikwijls door een Mindful houding in staat op een vriendelijke toon uit te leggen wat de regels zijn. Dat hoef ik dan niet te spelen, ik voel het zo. En dat komt helemaal anders binnen dan wanneer je van binnen kookt en iets op een aardige toon zegt. Of in het slechtste geval volledig vanuit de emotie reageert.
En die keren dat ik op de automatische piloot zit en vergeet dat ik relaxt wil opvoeden, sta ik natuurlijk ook wel eens te schreeuwen als een viswijf. Wat Mindfulness me dan brengt, is dat ik dat na afloop vervelend, maar al heel snel oké, vind. Onder het mom van: ‘Ik ben tenslotte maar een mens’. Terwijl ik me vroeger dagen schuldig voelde en me afvroeg waarom ik ooit het vak van moeder had geambieerd.
Op basis van deze twee ingrediënten, dus zelfkennis, bewuste keuzes en mezelf vergeven als ik een ‘fout’ maak, ben ik al een heel eind.
‘Maar het derde ingrediënt’ is misschien wel het belangrijkste. Vraag niet om advies. En als je het ongevraagd krijgt, leg het dan per definitie naast je neer. Anderen zullen hun advies baseren op hun leven, op hun ervaringen. Het zegt niets over het jouwe. Het enige wat je hoeft te doen, is voelen hoe iets voor jou is. En net zoals in jouw leven, ben jij ook met jouw opvoeding de enige die weet wat goed voelt en wat voor jou en je kids het beste werkt. Hoe je dat (meer en meer) doet.. nieuwe patronen zijn aan te leren.
Mindfulness leert je te reageren vanuit rust, of met een grapje. Als je oefent met meditatie en snapt hoe het werkt, creëer kans op een compleet ander, dieper contact met je kind. Mindfulness leert bewust stil te staan en geeft je handvatten je kind te zien. Meestal kijken we wel, maar 'zien' we niet dat wie ons kind werkelijk is; we zien een mentaal beeld, gebaseerd op gedachten, gebaseerd op verwachtingen of (voor onszelf) wensen.
Op 29 september a.s. geef ik een interactieve lezing over het onderwerp mindful ouderschap. Tijdens deze avond zal ook Christine Revet, Homeopatisch arts (en kinderarts in Zwitserland) iets vertellen over homeopatische alternatieven op reguliere medicatie. Check mijn facebook pagina voor meer info. Denk je: hier wil ik absoluut meer van weten, schrijf je dan in voor de Workshop Mindful ouderschap. Daarnaast gaat binnenkort ook weer een nieuwe 8 weekse basistraining van start. Bel me voor meer info 06-20663600
Zomervakantie.. de kinderen slapen uit. We doen samen klusjes en spelletjes en soms werk ik tussendoor. Uiteraard zitten ze ook op de sociale media en doen ze telefoonspelletjes. Terwijl ik dit zit te tikken, loopt een van mijn kinderen al een poosje huilend rond. Hij checkte zijn bankrekening en ziet dat hij minder heeft, dan gedacht. Hij is verdrietig en zijn volumeknopje staat steeds hoger. De andere twee kinderen worden zijn gehuil zat. Ook ik raak onbewust geïrriteerd, omdat ik met mijn hoofd ergens heel anders ben… ik wil verder met schrijven. Even schiet ik in de emotie en blaf ik hem iets toe. Zijn antwoord is natuurlijk nog harder huilen. Toch maar even stoppen en doen wat ik eerder had kunnen doen. Ik loop met hem naar buiten en kijk hem aan. Ik geef hem de liefde en aandacht die nu nodig is. Het gaat (ook) in dit geval niet alleen om de specifieke situatie. Iets anders is de trigger voor het gedrag; het kind zit al niet lekker in zijn of haar vel of wil gewoon even mijn aandacht. Soms is het simpelweg zaak om contact te maken, door bijvoorbeeld te vragen wat er aan de hand is, hem/haar aan te kijken. Of om opnieuw afspraken te herhalen. Ik benoem mijn eigen gevoel en vraag wat hij nodig heeft. Ik zet hem op schoot en geef hem een knuffel. We zijn even stil en zitten gewoon te ‘zijn’. In dit geval ben ik zelf al lang weer uit de emotie en kon ik met volle aandacht naar hem kijken; letterlijk en figuurlijk. Nadat we er daarna een poosje over verder praatten, kwam ik erachter dat hij gelijk had. Ik was vergeten om een bepaald bedrag over te maken, dat hij op zijn verjaardag in een envelop had gekregen en wat ik in mijn portemonnee had gestopt.
Hoewel ik het oprecht vaak even niet weet, heeft Mindfulness en de zoektocht naar mezelf me in dit verband best veel gebracht. Ik zeg dan ook met overtuiging dat opvoeden voor een deel begint met zelfkennis van ons als ouders en met bewust keuzes maken. Het hele leven bestaat uit actie en reactie. Als ik normaal gesproken in alle staten zou reageren op een minder prettige actie van een van mijn kinderen, ben ik nu dikwijls door een Mindful houding in staat op een vriendelijke toon uit te leggen wat de regels zijn. Dat hoef ik dan niet te spelen, ik voel het zo. En dat komt helemaal anders binnen dan wanneer je van binnen kookt en iets op een aardige toon zegt. Of in het slechtste geval volledig vanuit de emotie reageert.
En die keren dat ik op de automatische piloot zit en vergeet dat ik relaxt wil opvoeden, sta ik natuurlijk ook wel eens te schreeuwen als een viswijf. Wat Mindfulness me dan brengt, is dat ik dat na afloop vervelend, maar al heel snel oké, vind. Onder het mom van: ‘Ik ben tenslotte maar een mens’. Terwijl ik me vroeger dagen schuldig voelde en me afvroeg waarom ik ooit het vak van moeder had geambieerd.
Op basis van deze twee ingrediënten, dus zelfkennis, bewuste keuzes en mezelf vergeven als ik een ‘fout’ maak, ben ik al een heel eind.
‘Maar het derde ingrediënt’ is misschien wel het belangrijkste. Vraag niet om advies. En als je het ongevraagd krijgt, leg het dan per definitie naast je neer. Anderen zullen hun advies baseren op hun leven, op hun ervaringen. Het zegt niets over het jouwe. Het enige wat je hoeft te doen, is voelen hoe iets voor jou is. En net zoals in jouw leven, ben jij ook met jouw opvoeding de enige die weet wat goed voelt en wat voor jou en je kids het beste werkt. Hoe je dat (meer en meer) doet.. nieuwe patronen zijn aan te leren.
Mindfulness leert je te reageren vanuit rust, of met een grapje. Als je oefent met meditatie en snapt hoe het werkt, creëer kans op een compleet ander, dieper contact met je kind. Mindfulness leert bewust stil te staan en geeft je handvatten je kind te zien. Meestal kijken we wel, maar 'zien' we niet dat wie ons kind werkelijk is; we zien een mentaal beeld, gebaseerd op gedachten, gebaseerd op verwachtingen of (voor onszelf) wensen.
Op 29 september a.s. geef ik een interactieve lezing over het onderwerp mindful ouderschap. Tijdens deze avond zal ook Christine Revet, Homeopatisch arts (en kinderarts in Zwitserland) iets vertellen over homeopatische alternatieven op reguliere medicatie. Check mijn facebook pagina voor meer info. Denk je: hier wil ik absoluut meer van weten, schrijf je dan in voor de Workshop Mindful ouderschap. Daarnaast gaat binnenkort ook weer een nieuwe 8 weekse basistraining van start. Bel me voor meer info 06-20663600
RSS Feed