Wat je met humor leert.... motiveert

Enkele weken geleden ging mijn tweeling van zes weer op zwemles. De vorige reeks lessen was een waar succes. In iedere oefening een grapje. Plankjes werden op het hoofd gelegd en daarmee moesten ze dan door het bad lopen zonder te laten vallen. Dieren werden met veel kabaal en gespetter uitgebeeld.  Niks bijzonders, alles met een kwinkslag. De laatste vijf minuten mocht de badmeester worden belaagd, ‘vrij klimmen’ op zijn torso... Mijn zoon is geen waterrat –en zal het ook niet worden- maar had zichtbaar plezier. En, ook belangrijk, de zwemprestaties waren prima. Na de eerste reeks bleek de leuke badmeester helaas te zijn ingeruild voor een nieuwe badjuf. Niets mis mee, maar nergens in het bad was de humor van eerder terug te vinden. Toen ging zoonlief iets te lang met zijn gezicht onder water… Resultaat was een enorme huilbui en
vanaf dat moment was het mis. Na twee lessen waarin hij, samen met nog een jongetje, alleen maar huilde, wist ik dat er actie moest komen. 
 
Ik belde met de zwemschool. Ik vertelde wat er aan de hand was. De zwemschool pikte het perfect op. Ze vroegen de leuke badmeester om er weer een paar keer bij te zijn. Hij nam hem even apart en samen bliezen ze net zo lang bubbels tot zoonlief het grappig begon te vinden. Binnen vijf minuten was ie er weer ‘bij’. Niet lang daarna was zowel mijn kind, als ook de andere huilebalk, genezen en zwom het hele klasje, niemand uitgezonderd, vrolijk verder.

Een huis-, tuin- en keukenvoorbeeld om duidelijk te maken dat het ten eerste raadzaam is om potentiële problemen, bespreekbaar te maken. Communiceren werkt.  Maar
bovenal; dat wat je met humor leert, motiveert. Ook al moet je het forceren, het werkt. Als we thuis een ochtendhumeur hebben, zetten we 3 FM op tijdens het ontbijt en wordt meegezongen met ‘Begin de Dag met een Dansje’! Wat voor kids van zes geldt, is ook in mijn coachpraktijk aan de orde. Alles wordt lichter en luchtiger met een beetje plezier. Lichtheid is op grond van coachonderwerpen soms ver te zoeken, hoe oplossingsgericht je ook werkt.  Toch zoek ik naar luchtigheid, omdat ik overtuigd ben van de kracht. Ooit
heb ik eens een workshop Provocatief Coachen gevolgd en las ik het boek daarover
van Jaap Hollander en Jeffrey Wijnberg. Provocatie gebruiken in coaching moet bij je passen, wil je het geloofwaardig inzetten. Wat ik heel bruikbaar vind, is Voice Dialogue. Een stroming binnen de Psychologie waarbij vaak wordt gewerkt met een bus vol Ikken of, zo je wil, subpersonen. Iedere IK/subpersoon heeft een eigen mening over hoe de bus moet worden bestuurd en is op een ander moment van je leven wel of juist niet nodig om de stoel over te nemen van jou, de 'Ikkenmanager' ofwel de buschauffeur. De subpersonen die je wel hebt, maar ergens in je leven onbewust hebt verbannen, zitten achter in de bus, of liggen in de kofferbak (..).  Je kunt je voorstellen dat het werken
met dit soort voorbeelden tot hilarische situaties leidt en tot constructieve leerprocessen. Het 'komt binnen' omdat je het voelt gebeuren. De energieën die je voelt als de ‘pushende’ of ‘zakelijke’ subpersoon achter het stuur zit of bijvoorbeeld ‘de clown’ of ‘danseres’, zijn heel verschillend. Het verklaart bijvoorbeeld waarom de sfeer met dezelfde mensen op verschillende momenten iedere keer totaal anders kan aanvoelen. Hoe leuk het is, hangt af van welke subpersonen iedereen onbewust heeft meegenomen naar het bewuste 'feestje'. Dit inzicht geldt voor contacten binnen iedere context. Bijvoorbeeld het gezin, familie of op het werk. Reden waarom Voice Dialogue heel geschikt is voor het coachen van bijvoorbeeld teams.