Tijden veranderen!
Toen ik jong was waren mijn pieken hoog en mijn dalen diep. Ik was een emotie gedreven persoon. Nadat ik mijn man leerde kennen werd ik wat gelijkmatiger. De woeste zeeën werden rustig kabbelende beekjes. Hij stuurde wat bij en ik ging meer beredeneren, wat meer in mijn hoofd zitten. Het gaf rust, het bracht me veel goeds. Uiteindelijk, ik ben nu veertig, moet ik weer terug naar de emotie, terug naar wat mijn buikgevoel me zegt. Tijd om hoofd en hart meer te gaan combineren. Dat is wat bij mij hoort. Bovendien klopt het wel, want mijn levensfase zegt dat het tijd zou kunnen zijn voor zingeving. Sommigen denken dat de tijd voor ontwikkeling na je veertigste een heel eind voorbij is; eigenlijk begint de echte ontwikkeling dan pas. Je persoonlijke.
Tijden veranderen heel snel. Niemand die het nog ontkent. Het is moeilijk om te keuzes te maken; zeker als er zoveel te kiezen valt als vandaag de dag en zeker als je, net zoals ik, flexibel bent. Goed in aanpassen. Je weet dan soms niet zo goed wat je wilt. Daar hebben veel mensen last van, lijkt het. Het is lastig om te doen waar je jezelf goed bij voelt, want ja: wat was dat ook
alweer? Beetje doorgeslagen in de kernkwaliteit, zeg maar. Oftewel in Ofman termen, daar hebben we onze valkuil te pakken.
En zo schijnt het bij velen van ons te gaan. Een belangrijk keuzemoment dringt zich op. Er zijn ook mensen die nooit (althans
niet in dit leven) aan De vraag toekomen, die gewoon de behoefte niet hebben. En er is een aantal mensen dat blijft rennen als de eeuwige twintiger, alle fysieke en mentale klachten ontkennend of niet herkennend. Uiteindelijk belandt deze
groep met burn out of andere klachten in de ziektewet of WAO. Rond deze tijd, tussen de vijfendertig en vijftig komt er meestal wel dat moment dat je denkt… Wat als ik nou morgen op mijn sterfbed lig? Heb ik het dan goed gedaan? Heb ik eruit gehaald wat er in zat? Of als de psycholoog of coach tegenover je vraagt: “Wat zou je doen als de wereld morgen perfect is? Waar ben je, met wie en wat doe je?” Als je op die laatste vraag schoorvoetend moet antwoorden dat het beeld dat je dan visualiseert in de verste verte niet lijkt op de werkelijke situatie, dan is de kans op fysieke of mentale klachten groot. Of je wordt een brompot. De disbalans wreekt zich, soms op een vervelende wijze. Meestal is datgene wat je overkomt de enige manier om je af te remmen. Als dat hartinfarct of tumor er niet was gekomen, was je waarschijnlijk ten onder gegaan aan een andere kwaal. Poeh, pittige uitspraken. Ben ik niet gewend van mezelf. Het meisje dat niet uitgesproken wil zijn, zeker niet zwart-wit, is in haar opvattingen is op dit vlak wel overtuigd van haar gelijk.
Zoals Darwin het zei: “It’s not the strongest that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is the most adaptable to change.” We móeten flexibel zijn als dertiger, veertiger of vijftiger in deze wereld (Degenen jonger dan dat zijn het tegenwoordig vanzelf). In een wereld waarin veel signalen aangeven dat er grote dingen verschuiven (het is niet alleen de
Maya jaartelling die zegt dat 2012 een bijzonder jaar wordt), in een wereld waarin een Arabische lente waait, waarin sociale media en verbondenheid snel aan belang winnen. In deze wereld waarin alles erop wijst dat de chaos nog groter wordt, dat het financiële systeem nog meer op zijn kop komt te staan, moeten mensen hun hart, of misschien beter, hun intuïtie weer volgen om nog te weten welke route voor hun is bestemd. Ik geloof, dat het anno 2011 helemaal niet zo’n toeval is dat er veel mensen zijn zoals ik: flexibel en ruimdenkend genoeg om die omslag te maken. Maar om van je hoofd weer wat meer naar je hart te
kunnen gaan, is bewustwording nodig.. en misschien wat oefening.
Ik voel me in deze wereld wel thuis. Ik heb besloten dat ik anderen graag help graag hun eigen weg te vinden.
Hoe moeilijk en onoplosbaar zingevingsvraagstukken anno 2011 ook mogen lijken, de antwoorden op lastige vragen zijn meestal verbazingwekkend eenvoudig….