Nieuwe jaar met spontaan meer blunders!

Denk jij regelmatig dat het gras bij de buurman groener is? Ik wel! Voor wat betreft mezelf wil ik je wel even een illusie armer maken. Achter deze blogger die het vaak goed lijkt te weten, zit iemand die zelf regelmatig twijfelt over van alles en nog wat. Bovendien een notoire telaatkomer. Iemand die zichzelf soms veel te serieus neemt en daardoor minder onbevangen is dan ze zou willen en iemand die met gemak een chaoot genoemd kan worden. Los daarvan was er in de afgelopen weken praktisch gezien ook van alles ‘mis’.

Zo heb ik in de periode voor de kerstvakantie een hele middag staan kokkerellen met de kids, de volgende ochtend alles staan opwarmen bij een hete oven om vol goeie moed met een kratje vol lekkers naar het kinderkerstbuffet van de lagere school te rijden. Op het schoolplein -als het aluminiumfolie maar niet alle kanten op waait- regen en wind getrotseerd….. Zelfs (!!) op de afgesproken tijd meld ik me, maar de kinderen zitten al allemaal uitgebreid te eten. Prima, maar waar ik kom met verantwoorde, lekkere hapjes, zie ik mijn jongste zoon met op zijn bord een berg zo hoog dat ie er niet overheen kan kijken… koekjes, slagroom en andere vette en mierzoete troep. Mezelf met mijn kookacties iets te serieus genomen.

Mijn recent geknipte Roberto Jacketti kuif wil deze week niet helemaal lekker de goeie kant in. Maakt niet uit, want iedere keer als ik met onze vrolijke viervoeter weer en wind trotseer, gaat mijn haar helemaal ‘los’. Tja, mijn haar denkt niet en is ambitie-loos; om jaloers op te worden.

En dan die stofvlokken, die vliegen me in de kelder al een paar dagen (misschien al langer, maar ik had niet eerder gemerkt) om de oren. Zuigen dus, want mijn jongste en ik hebben allebei last van stofmijten. Ze bijten ons. Als ik mijn stuk van de taart heb gedaan, zet ik de stofzuiger in het jeugdhonk; daar is mijn oudste zoon kapitein op het schip. Ik zet de stofzuiger midden in de ruimte, onder de discolamp, kan niet anders dan dat deze hint opgepikt gaat worden. Als ik later op de dag binnenwaai om te zien of het al is gelukt zie ik dat de drie aanwezige kinderen de stofzuiger doodleuk als voetenbank gebruiken.  Ook de aanwezige stofvlokken liggen nog op dezelfde plek.

Tot slot ben ik vergeten nieuwe lenzenvloeistof te halen. Dan maar zonder lenzen de mountainbike op. Moet lukken.. ik ken de route. ‘s Ochtends had ik mijn bril op waardoor mijn ogen zich niet scherp stellen. Het hele bos is een grote, groene, wazige brei. Ik zie geen fluit. En ook die net losgewaaide takken niet.

Ik moet gelukkig wel regelmatig om mezelf lachen, want hoe belangrijk is het nou allemaal? Al het negatieve is om te draaien in iets grappigs. En dat is meteen ook mijn goede voornemen voor 2015. Nog meer om mezelf lachen. Meer spontane acties en ja, –dus ook- meer blunders.

Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief

Naam
Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

© GC&C