Mijn bus met ikken
Vanmorgen word ik wakker met een negatief gevoel, contrast alom. Langzaam ga ik voelen en komt het besef dat het leven me helpt. Het rotgevoel heeft een boodschap. Ik voel veel onrust ten aanzien van de ontwikkelingen met m’n werk, waar tweedeling op de loer ligt. In mijn hoofd althans. Ik word me, als ik een drie minuten ademruimte doe, direct van bewust dat de emotie die ik voel angst is en dat die emotie wordt ingegeven door een gedachte. Niet door een gebeurtenis. De gedachte dat ik financieel het schip in ga, dat ik moet kiezen, dat ik mijn rug niet recht kan houden. Lang verhaal kort: mijn ‘Kritische Ik’ zit achter het stuur van mijn busje en rijdt met gillende banden het circuit van Zandvoort..
Maar dit is het leven, met in haar handen een groot geschenk. Er is frictie, er is onrust, er dreigt ruzie. Als ik mijn automatische piloot nu aan het stuur laat zitten, dan rijdt mijn busje huiswaarts. Waar het veilig is. En saai. Waar ik de afgelopen jaren al veel te vaak heb gebivakkeerd. Nee, bedenk ik resoluut.. het is tijd voor… tja, welke chauffeur zal ik nu eens achter het stuur zetten?
De ‘Bewust in het Hier en Nu’ neemt het stuur resoluut over. En dat voelt direct goed, want in het Hier en Nu…. is er geen enkel probleem. Ik lig lekker in mijn bed en voel het zachte beddengoed. Ik hoor de kinderen op de gang. In mijn heerlijke huis aan het water staan steeds meer gezinsleden op voor de nieuwe dag. Een nieuwe zonnige dag. 25 graden op vrijdag 13 mei. Lekker briesje. Prachtig! Het leven is meer dan mooi. Geen geldzorgen, iedereen gezond.
Dan ben ik beneden en nemen de kinderen het stokje over. Mopper de mopper… En weer krimpt mijn maag ineen. De ‘Angstwezel’ zit al achter het stuur. Druk in de weer om me te waarschuwen voor een levensbedreigende situatie.. Deze ‘Ik’ waarschuwt als het onveilig wordt… “Zorg dat wel dat je in harmonie blijft? want anders .. dan ga je weer die vervelende emoties van vroeger voelen. Dat wil je toch niet? Daar word je toch niet gelukkig van? Die krijgen je eronder..”
Mijn ‘Neutrale Ik’, degene die uiteindelijk beslist wat er gebeurt, neemt het stuur nu in handen. Dan rijd mijn busje langzaam maar zeker naar een hele mooie plek die ik kort geleden heb ontdekt. Nu ik dit schrijf.. bemoeit mijn ‘Emotionelekonijnen-Ik’ zich er ook nog even mee. Maar mijn busje met de ‘Neutrale Ik’ aan het stuur, weet beter. Zij stuurt, zonder omleidingen, zonder D-tours ,de bus naar een hele veilige plek.
Dit is de plek waar ik weet dat het altijd goed is. Het voelt groot en rood. Het voelt warm en liefdevol. De bus parkeert hier. Hij staat aan het strand dat ik al heel lang ken. Het strand dat ik als kind duizenden keren tekende. De zee, een palmboom, een stoel en een tafeltje, een bootje op de einder. De bus staat daar nu ook. Ze wordt niet meer bestuurd. Ik ‘ben’ de bus. In zachte vrolijke kleuren staat ze daar. Te genieten met alle ikken erin. In alle rust en vol vertrouwen. Al mijn ikken zijn er en ze zijn gerustgesteld door wat ze zien. Ze hebben vertrouwen in de toekomst. Wat er ook op dat pad komt. Klaar voor welke uitdaging dan ook. Omdat ze weten dat wanneer het moet, de bus altijd weer terug kan navigeren naar dit mooie plekje.
Dit blog kwam ik gister per toeval tegen. Ongeveer een jaar geleden geschreven en ik verbaas me erover dat ik niet eerder gepubliceerd heb. Want het geeft prachtig aan hoe ieder mens een vat vol tegenstrijdigheden is. In mijn werk werk ik vaak met voicedialogue Het helpt cliënten inzicht te krijgen in hun tegenstrijdigheden en deze met zelfcompassie, maar vooral ook met humor en lichtheid te benaderen. (In dit specifieke geval had de zelfcompassie de overhand, dat was kennelijk nodig:))