De zeer persoonlijke relatie die wij hebben met onze gedachten is oorzaak van de angst, de onwetendheid en het lijden waar de menselijke conditie door gekenmerkt wordt en waardoor de manifestatie van ware liefde in het leven belemmerd wordt.

Zo lang je ervaring van jezelf en je leven gedefinieerd wordt door de mechanische, geconditioneerde en dwangmatige wereld van gedachten, ben je veroordeeld tot een erg beperkte visie op wat echt is. Maar stel je eens voor dat je relatie tot je gedachten onpersoonlijk zou zijn. Dit zou betekenen dat je jezelf en je ervaringen niet langer dwangmatig zou hoeven definiëren door middel van je gedachten.

Je zou in dat geval ook niet beperkt zijn door de geconditioneerde reactie van je gedachten. Plotseling zou je hele perspectief verschuiven van gedachten naar dat wat uiteindelijk de bron is van alle gedachten. Een bron, die, omdat ze nu niet dwangmatig geïnterpreteerd zou worden door gedachten, nu voor het eerst beleefd zou kunnen worden zoals ze eigenlijk is.

Waarom is dit zo belangrijk? Omdat je, als je in staat bent deze Bron te ervaren, werkelijk in contact kunt komen met de directe ervaring van je ware zijn. Vanuit dat contact is er de mogelijkheid om te ontwaken en in contact te komen met wie en wat je werkelijk bent; jijzelf, puur bewustzijn.

Je “Zelf” is de context vanwaar uit gedachten opkomen. De verschijning van tijd in de wereld is als een golf die voortkomt uit de oceaan van eeuwig bewustzijn.

Maar de menselijke conditie wordt gedefinieerd door een zeer persoonlijke en dwangmatige relatie tot gedachten waardoor deze bewustwording onmogelijk is, tenzij je in staat bent, plotseling of geleidelijk, de dwangmatige behoefte los te laten om alles met de geest te weten en te begrijpen.

Je moet meer geïnteresseerd raken in de context, waarbinnen gedachten en alle ervaringen ontstaan, dan in de valse zekerheid van het denken zelf. Veel mensen vinden dit extreem moeilijk omdat het uitsluitend onder ogen zien van de context, welke voorafgaat aan elk weten, letterlijk betekent in het onbekende stappen en dat is het laatste waar mensen willen gaan.

Waarom? Omdat het denken altijd zekerheid zoekt in zichzelf, in het bekende. Iedereen die de diepte van het Onbekende probeert te onderzoeken wacht angst en onzekerheid. Degene die echt zoekt naar bevrijding moet een compromisloos verlangen hebben om de “Eeuwige Waarheid” te ontdekken; een verlangen dat opweegt tegen elke neiging om te aarzelen en te verstarren als er angst opkomt. Alleen wanneer de angst voor het Onbekende open omarmd wordt, kan deze transformeren in de positieve energie en intentie die nodig is om te ontwaken uit een geconditioneerd bestaan.

Het is niet ongewoon om in aanwezigheid van een krachtig leraar en onder ideale omstandigheden een glimp van verlichting op te vangen. Al te vaak zijn degenen die zoeken echter niet bereid om zich over te geven aan de overweldigende implicaties die die ontdekking met zich meebrengt. De diepe vertrouwdheid en kwetsbaarheid die kenmerkend zijn voor ware vrijheid, geven de vernietiging aan van de grenzen van het ego, zodanig dat iedereen en alles tot de inhoud verwordt van het eigen zelf.

Voor de meeste mensen is dit gewoonweg te veel omdat de beperktheid van het zelf geen ruimte laat voor iets wat los staat van het geheel. Dit volledige gebrek aan afzonderlijkheid van het geheel is de definitie van zelfloosheid en liefde.

Het doel van spirituele oefening is om in je eigen ervaring van dit moment te ontdekken wat je denken niet kan raken. Dit betekent niet dat ons denken onderdrukt moet worden en ook niet dat we onze ervaring met gedachten moeten proberen te begrijpen. Waar ik naar verwijs is het “Onbekende”:

De stille bron die er al is, die niet alleen voorafgaat aan het denken, maar het ook omvat. Je moet meer geïnteresseerd zijn in het onbekende dan in dat wat gekend kan worden.

Anders zul je in de ban blijven van het beperkte en verwrongen perspectief van het conceptuele denken. Je moet zo diep in het onbekende gaan dat je het denken niet langer als referentiepunt hebt om je te vertellen wie en wat je bent.

Alleen dan zal het denken in staat zijn de waarheid weer te geven in plaats van zichzelf te vermommen als waarheid.

Waar ik over spreek is een staat waarin het denken niets fixeert; waarin het niet gesloten is en waarin het geen dwangmatige behoefte heeft om te begrijpen in de vorm van ideeën, concepten en overtuigingen. Een staat waar je niet langer zoekt naar veiligheid in het denken, in gevoelens of emoties. Waar ik over spreek is de volledige overgave van alle gescheidenheid totdat bevrijding een blijvende staat van zijn is en je voorgoed verloren bent in de vrijheid van het absolute.

Vertaling: Franca Warmenhoven